U to vreme postojali su pri velikim kompanijama i univerzitetima veliki računski centri sa velikim računarima koji su se nazivaju centrale (eng. mainframes). Kao rezultat, računarska snaga je centralizovana. Jedna od prvih centrala opšte namene zasnovana na tehnologiji integrisanih kola uvedena je 1964. godine - to je bio IBM 360. To je bila familija računara koja je omogućavala korisniku da bira između devet različitih procesora i 70 tipova ulazno/izlaznih uređaja što je korisniku omogućavalo da prilagodi sistem svojm potrebama.
Za Prirodno-matematički fakultet u Beogradu nabavljen je 1968. godine računar iz ove familije, model 44. On je imao 64KB unutrašnje memorije (kasnije proširen na 128KB), imao je uređaje diska kapaciteta od 1.3MB (kasnije su nabavljeni diskovi kapaciteta od 7.2MB). Od ulaznih uređaja imao je čitač bušenih kartica, a od izlaznih uređaja bušač kartica i linijski štampač. Podržavao je aritmetiku u pokretnom zarezu sa običnom i dvostrukom preciznošću. Njegov operativni sistem dopuštao je samo paketnu obradu.
Godine 1963. pušten je u rad i prvi miniračunar kao prihvatljiva alternativa za centrale za one organizacije koje nisu mogle sebi da ih priušte ili im one nisu ni bile potrebne.
